Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/26

—   260   —

wyciągnął z zapasa trupa pistolet. Potem otworzył drzwi i zakrzyknął:
 — Tutaj, tutaj, napadnięto mnie! Służba wpadła do pokoju a razem z nią Klaryssa, hrabia Alfons i kasztelan.
 — Widzicie tego człowieka? — wolał Kortejo. Kazał się zameldować jako mój przyjaciel, a skoro wszedł i ujrzał, że jestem sam, zażądał ode mnie pieniędzy, grożąc mi śmiercią. Udałem jakobym szedł po pieniądze, ale zamiast pieniędzy porwałem nabity rewolwer i zastrzeliłem go.
 — O, Boże, toż to zbój — wołała Klaryssa. — Patrzcie na tę perukę i brodę.
 — Przeszukajcie go dokładnie — rozkazał Kortejo.
 Znaleziono przy zamordowanym broń i pugilares pełny pieniędzy.
 — Zanieście go na dół do jakiejś piwnicy, jutro domosę o tym władzom.
 Spełniono rozkaz notariusza. Gdy pozostało tylko troje sprzymierzeńców, zapytał Alfons.
 — Znałeś go?
 — Nie.
 — Hm, myślałem, że to ten kapitan, o którym nieraz mówiłeś?
 — A jakże tam, czy będziemy pili herbatę z hrabianką Różą?
 — Nie — odrzekła Klaryssa. — Kazała sobie podać do swego pokoju.
 Z tonu odpowiedzi i wyrazu oczu poznał, że sprawa się udała.