Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/28

—   262   —

 — Święta Madonno, czy to prawda? Już wczoraj wieczorem żaliła się na ból głowy. Już biegnę.
 Zostawiła wszystko i pobiegła za pokojówką. Gdy weszły do sypialni Róży, zastały ją klęczącą przy łóżku, niby modlącą się. Dziwnie blado wyglądała, zdawała się być posągiem, a nie żywą istotą.
 — Droga kontezzo, proszę wstać — prosiła pokojowa.
 Róża się nawet nie poruszyła.
 — Widzi pani tak ją znalazłam, gdym ją przyszła budzić — skarżyło się dziewczę.
 — Starałam się posadzić ją na krześle, lecz napróżno. Proszę mi pomóc.
 Ujęły hrabiankę pod ramię, ale zaledwie zaciągnęły ją na dywan, gdy znowu padła na kolana i złożyła ręce, jak do modlitwy.
 — Co się z nią stało? — pytała kasztelanowa.
 — Cóż robić, jak jej pomóc, sennora Elwiro? — Sama nie wiem, mój Boże, co ja mogę pomóc. Najwyżej spytam mego Alimpo. Pobiegnij po niego.
 Po krótkiej chwili przyprowadziła kasztelana z zafrasowaną i przerażoną miną.
 Róża klęczała przy sofie z napół otwartymi oczyma i złożonymi rękoma. Kasztelan pomógł ją podnieść, lecz znowu ześlizgnęła się na klęczki. I jemu łzy poczęły ciec z oczu i gdy pytały o radę, rzekł:
 — Połóżcie ją do łóżka i przyłóżcie zimne okłady, może to pomoże.