Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/4

—   238   —

 — Zrobi to pan, jak się pan znajdzie na wolności — odpowiedział korregidor złośliwie.
 — Chciałbym wiedzieć, na jakiej podstawie jestem uwięziony?
 — Dowie się pan później.
 — O co jestem oskarżony?
 — Dowie się pan później — powtórzył urzędnik.
 — Do stu djabłów, sennorze! — krzyknął Zorski — zdaje się, że mam prawo żądać odpowiedzi?
 — A tak, ma pan prawo żądać, ale ja mam prawo nie odpowiadać — szydził zjadliwie korregidor.
 — Mówiłem panu przecież, że jestem cudzoziemcem. Chcę się zobaczyć z niemieckim konsulem.
 — A tak, tak, naturalnie. Każę pana zaraz do niego zaprowadzić.
 Zadzwonił. Do kancelarii wszedł krzepki chłop w mundurze strażnika więziennego.
 — Ten pan chce porozumieć się z niemieckim konsulem — powiedział korregidor, uśmiechając się złośliwie — zaprowadź go do niego.
 Strażnik sapnął, jak wieloryb, wskazał na drzwi i zakomenderował:
 — Naprzód, marsz!
 Doktór żachnął się. Domyślił się, do jakiego to „konsula“ ma być odprowadzony, ale nie tracił jeszcze nadziei. Wiedział, że w Hiszpanii każdy bierze łapówki, myślał przekupić klucznika.
 — Czy mógłbym pana poprosić o moją sakiewkę, sennorze? — zapytał korregidora.