Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/8

—   242   —

 — No, „koksu“, po naszemu chleba więziennego — uśmiechnął się tamten — na kolację dają tylko kawał starego spleśniałego chleba i szklankę śmierdzącej wody.
 — A co dają na śniadanie?
 — Nic. Boją się, żebyśmy zanadto nie utyli.
 — A na obiad?
 — Talerz gorącej wody z kilku niedogotowanymi groszkami, czy bobami. Musi człowiek dać nurka do talerza, żeby je wyłowić.
 — Przecież z tego niesposób żyć! — wykrzyknął doktór, zrozumiawszy wreszcie, że jego towarzysz nie żartuje, choć mówi z wisielczym humorem.
 — Ba, żyć nie można, ale i umrzeć też nie — odpowiedział więzień posępnie — oni tyle dają, żeby człowiek nie zdechł z głodu i męczył się jak najdłużej.
 — A pan już tu długo siedzi?
 — Trzy lata.
 — Do stu djabłów! I to cały czas na takim wikcie?
 — Cały czas od samego początku.
 — Nie do wiary — powiedział doktór ze zgrozą — trzy lata!
 — Tak, sennorze, trzy lata głodowych męczarni, trzy wieki! Chory jestem, bezsilny, zbolały, ale żyję. Żyję... i gniję za życia. Jak to dobrze, że pan jest lekarzem, powie mi pan przynajmniej, kiedy nastąpi mój koniec. Oddawna czekam na śmierć, jak na zbawienie, ale nawet Bóg zapomniał o tych, co gniją w tym przeklętym lochu.