Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 09.djvu/9

—   243   —

 Zorskiemu serce ścisnęło się z żalu. Ten człowiek naprawdę zasługiwał na współczucie, ale czymże mógł mu pomóc?
 — Nie trzeba tracić nadziei — rzekł — wyjdzie pan na wolność i będzie pan wspominał więzienie, jak zły sen.
 — Daj pan spokój, doktorze — machnął ręką więzień — mam tu jeszcze odsiedzieć osiem lat. Czy pan naprawdę wierzy, że wytrzymam? Chyba mi pan tak źle nie życzy?
 Doktór zamilkł. Zdawał sobie sprawę z tego, że jego towarzysz niedoli ma rację.
 Po pewnym czasie więzień zaczął znowu:
 — Czemuś taki milczący, sennorze? Ja tyle czasu nie mówiłem, że teraz tylko bym gadał i gadał. Nie ma pan pojęcia, jak samotność wpływa na ludzi.
 Zorski nie był usposobiony do rozmowy, ale nie chciał sprawiać przykrości swemu współwięźniowi, rzeki więc:
 — Czy wolno pana spytać, za co się pan tu dostał?
 — O, czemużby nie! — odpowiedział tamten. — Potłukłem kiedyś w złości pewnego jegomościa.
 — Na śmierć?
 — Niestety, nie — westchnął więzień. — Szkoda! Byłoby o jednego łajdaka mniej na świecie.
 — Co panu dolega?
 — Wszystko potrosze, a najgorzej ból w krzyżu. Przytym tęsknię za morzem tak, że po prostu nie mogę wytrzymać.
 — Za morzem? To pan jest żeglarzem?