Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 10.djvu/16

—   278   —

 — Musimy w dwie godziny dostać się do Manrezy, choćby konie miały popadać.
 — Dlaczego do Manrezy, a nie do Rodriganda?
 — Proszę wsiadać tylko, sennor, wszystko opowiem, ale po drodze, teraz nie mamy czasu.
 Zorski dosiadł konia i popędzili gościńcem ile sił wierzchowcom starczyło.
 Lekarz oddychał głęboko i wciągał z rozkoszą świeże powietrze w swe płuca.
 Po chwili zapytał.
 — Nie znam was, ojcze, zapewne kontezza Róża was przysłała?
 — Nie.
 — A kto? — pytał zdziwiony?
 — Sennor Alimpo.
 — Kasztelan? To pewnie z rozkazu kontezzy.
 — Nie, kontezza jest chora, nie może wydawać rozkazów.
 — Chora? — spytał. — Co jej jest?
 — Zapadła na tę samą chorobę, na którą miał pan leczyć jej ojca.
 Zimno przeszło po ciele lekarza.
 — O czym mówicie, ojcze? Dostała pomieszania zmysłów?
 Nie mówił już, lecz wył prawie z bólu. Nagle zatrzymał konia.
 — Gdzie ona jest? — W zakładzie świętej Weroniki w Laryssie.
 — Którego przełożoną jest siostra Klaryssa, nieprawdaż?