Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 10.djvu/8

—   270   —

 — Ten pobożny człowiek chce zobaczyć zastrzelonego bandytę — usprawiedliwiał się Alimpo.
 — A cóż tobie do tego? — wolał notariusz z gniewem. — Nie jesteś już kasztelanem i nie wolno ci pokazywać drugim zamku. Zresztą zostawcie trupa w spokoju.
 — Proszę wybaczyć, sennor — rzekł zakonnik grzecznym, ale stanowczym głosem. Jestem sługą kościoła i proszę o pozwolenie zobaczenia trupa.
 — Co? żądacie? Ośmielacie się rozkazywać?
 — Muszę wypełnić ostatnią wolę umierającego i dlatego żądam bezwarunkowo, bym mógł trupa zobaczyć?
 — Co żądacie? Ośmielacie się rozkazywać?
 Kortejo wymówił te słowa groźnie i przystąpił o krok bliżej.
 — Tak, żądam — odpowiedział mnich spokojnie. — Pan jesteś sennor Kortejo?
 — Tak.
 — A więc wejdę bez pańskiego pozwolenia.
 Otworzył drzwi i zeszedł parę stopni w dół. Notariusz mimowoli poszedł za nim. Piwnica była pusta, tylko w środku można było zobaczyć parę brudnych desek, leżących na ziemi, a na nich trupa, którego nawet nie przykryto. To stanowcze wystąpienie mnicha nie pozostało bez wrażenia na adwokacie, który począł przyglądać się dominikaninowi.
 — Skąd wiecie, jaka była ostatnia wola umierającego?
 — Bo znałem go równie dobrze, jak i pan.