Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/21

—   311   —

 — Całkiem na dole, na tramie okrętu, przy; sznurach! — odrzekł drugi.
 — Do stu piorunów, to musi być nie bardzo przyjemny pobyt. Więc dlatego nie śmie nikt inny tam schodzić tylko ty?
 — Tak, dlatego.
 — Cóż on za jeden?
 — Nie wiem.
 — Nie pytałeś się go?
 — O, tak, ale nie powiedział mi. Jednak bogaty musi być, bardzo bogaty.
 — Po czym poznajesz?
 — Bo obiecał mi pięć tysięcy duros, jeżeli pozwolę mu uciec, rozumiesz, pięć tysięcy!
 — Do wszystkich diabłów i ty tego interesu nie robisz?
 — Durna głowo, jakże mogę!
 — Dlaczego nie?
 — No, bo jak go wypuszczę, to ze mnie pasy zedrą i cóż mi pomogą pieniądze?
 — Uciekaj z nim razem.
 — To się nie da zrobić.
 — Dlaczego?
 — Potrzeba dwóch, by go w nocy z pokładu spuścili, jeden nie potrafi.
 — No to ja ci pomogę.
 — Tak, toby było dobrze, żebym tylko wiedział co on za jeden, i czy mogę mu zaufać.
 — A jak i skąd znalazł się na statku?
 — Zabraliśmy go z jednego zamku, który się nazywa Rodriganda w pobliżu Barcelony.
 — Czy kapitan miał z nim jakiś spór?