Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/22

—   312   —

 — Nie, myślę, że to sprawa starego Gasparino Korteja, ten pewnie to urządził.
 — Któż to jest?
 — To lis szczwany, adwokat jeden, który z naszym kapitanem prowadzi wspólnie interesy.
 — No, jeżeli w zamku mieszkał, to musi mieć pieniądze. Uwolnijmy go.
 — Nad tym trzeba się jeszcze dobrze zastanowić.
 — Ale pięć tysięcy duros!
 — Tak, to nie bagatela. A ile byś ty chciał z tego, Claussen?
 — Połowę, naturalnie.
 — Oho! na to się nie zgadzam, ja mam przy tym więcej roboty i najwięcej muszę ryzykować.
 — Niech będzie, powiedzmy, dwa tysiące.
 — To jeszcze za dużo. Tysiąc bym ci dał.
 W tej chwili otworzyły się drzwi od gospody i jeden z gości wyszedł. Helmer nie mógł podsłuchać dalszego toku rozmowy. Wszedł więc do izby, gdzie zawsze zasiadał z Jefrouw Mietje. Gdy go gospodyni zobaczyła, podniosła się z krzesła i wyciągnęła ku niemu obie ręce.
 — Ach! Mister Helmer! Witajcie, pożądany z was gość. Widok takich ludzi może tylko rozweselić. Proszę, proszę dalej!
 Podał jej rękę i odpowiedział.
 — Zawsze wesoła madame. Cieszę się zawsze, kiedy mogę panią zobaczyć!
 — Proszę mi posłać flaszkę porteru.
 Wszedł do tylnej izby. Gospodyni posłała mu zaraz żądaną flaszkę po czym usiadła znowu