Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/24

—   314   —

 — Indian tam nie ma, a i niedźwiedzi chyba także nie. Jak te pieniądze im przysłali powiedzieli Zorscy do żony naszego sternika, że dadzą im pieniądze, by sobie kupili okręt.
 — O, to bardzo ładnie. Widocznie obie rodziny są bardzo zaprzyjaźnione. Życzyłabym bardzo temu Helmerowi, bo to bardzo porządny chłopak.
 W ten sposób prowadziły obie rozmowę, przy czym Jefrouw Mietje robiła pończochę, a matka Dry zajmowała się bufetem. Tymczasem sternik usiadł w tylnym pokoju w kącie. Nie należał do ludzi, którzy, jako pierwsi wszędzie się pchają i starają się być na oczach wszystkich. Pomimo tego zwrócił na siebie uwagę paru ludzi, którzy go już dawno znali.
 — Holla! Sternik Helmer! — zawołał jeden — także na lądzie? Waszego starego jużeśmy widzieli. Jakże wam się powodzi, maat?
 — Dziękuję kapitanie, nie mogę narzekać, mój szef Dangerlahn nie robi krzywdy podwładnym.
 — Dangerlahn? Zabrzmiało, ostre pytanie Amerykanina z drugiego końca stołu. Jesteście u niego maatem?
 — Tak jest.
 — Jak długo jedziecie z nim razem?
 — Cztery lata.
 — Skąd płyniecie tym razem?
 — Od Moluków.
 — A, korzenie zapewne naładowaliście?
 — Tak.