Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/26

—   316   —

 — Śnisz może? Płynę z Hiszpanii, a wy od Moluków, co możesz wiedzieć o spodzie mego okrętu?
 — Że więźnia tam ukrywacie.
 I tym razem pomimo widocznego zmieszania zapanował nad sobą i odpowiedział:
 — Czy nie mam prawa zamknąć na dnie majtka, który był nieposłuszny?
 — O! zapewne! ale nie macie prawa zamykać tego, którego wam Gasparino Kortejo dostarcza i którego zabraliście z zamku Rodriganda na okręt.
 Teraz kapitan nie mógł już zapanować nad sobą. Przerażenie jego było tak widoczne, że wszyscy nań spoglądali z niedowierzaniem, kiwając głowami. Zauważył to i zdobył się jeszcze raz na spokój.
 — Alboś oszalał, albo cię zasomnambulizowali. Kiedyście tutaj spuścili kotwicę?
 — Przed dwoma godzinami.
 — A ja przed czterema. Zresztą płyniemy z zupełnie odmiennych stron, więc skąd możesz wiedzieć?
 — Zresztą nie mam czasu przysłuchiwać się twoim fantazjom. Adieu, panowie.
 Założył swoją czapkę na głowę i wyszedł.
 — Co to było? o czym mówiliście maat? — pytali ciekawie, skoro tylko się oddalił.
 — Nic. Podsłuchałem tylko rozmowę jego dwóch majtków.
 — A! tylko to. Ale w tym musi się coś kryć, przeraził się przecież i nie mógł ukryć zmieszania.