Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/29

—   319   —

towi za balast, w najciemniejszym kątku leżał Mariano, skrępowany żelaznymi łańcuchami. Był to właśnie porwany z zamku Rodriganda porucznik od huzarów Alfred de Lautreville.
 Przeżył dotąd dni, pełne męczarni i boleści, największą jednak boleść sprawiała mu tęsknota za ukochaną i przyjaciółmi. Gdy usłyszał kroki majtka, zapytał:
 — Kto tam?
 — Ja, sennor, przynoszę wody.
 Majtek postawił dzbanek i udawał, że chce się oddalić.
 — Czekaj, stój! — prosił Mariano.
 — Czego jeszcze chcesz, sennor?
 — Czyś pomyślał już nad moją propozycją?
 — Tak.
 — No i co?
 — Za mało dajecie, sennor.
 — Pięć tysięcy duros, to jeszcze za mało?
 — Tak.
 — Toż to majątek dla ciebie!
 — Dla mnie może, ale ja sam nie potrafię wszystkiego zrobić.
 — Potrzebujesz drugiego?
 — Tak jest.
 — Dobrze, więc ile chcesz?
 — Niewiele, zamiast pięciu tysięcy, sześć.
 — Kiedy macie to załatwić?
 — Dzisiaj, jeżeli mi obiecacie zapłacić żądaną sumę.
 — Dobrze, dostaniecie.
 — Nie oszukacie nas?