Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 11.djvu/30

—   320   —

 — Nie, daję ci słowo honoru.
 — Wierzę panu. Dzisiaj udamy się w góry i poczekamy w bezpiecznym ukryciu.
 — To niepotrzebne. Zostałem porwany wbrew prawu, a wy znajdujecie się na korsarskim statku, o czym nie wiedzieliście z początku waszej służby. Gdy wejdziemy na ląd, broni nas prawo.
 Tymczasem poczciwa Jefrouw Mietje, nagadawszy się i pożegnawszy z matką Dry, udała się na łódź, na której siedział już sternik i powiosłował do okrętu. Na okręcie, czyniono przygotowania do odjazdu, gdyż odpływ się zbliżał i mieli niedługo odbić.
 — Jak ci się Landola podobał? — spytał kapitan Helmera.
 — Zbytnio mu ufać nie można — odpowiedział Helmer.
 — Dowiadywał się tak natrętnie o nasz towar, żem go musiał zganić ostro. Myślę, że musimy się strzec.
 — No, zobaczymy. Za godzinę odbijamy od portu, reszta już się jakoś zrobi.
 W godzinę rzeczywiście podniósł „Jefrouw Mietje” kotwicę i począł z początku powoli, potem coraz szybciej żaglować na pełnym morzu.
 W niecałą godzinę później odezwał się dzwon okrętowy na Pendoli, na znak, że wieczorne porcje będą rozdzielane. Wszystko pośpieszyło w kierunku kuchni.