Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/11

—   329   —

w kompanii kapitana i przyzwyczajony by! do wojskowej karności. Stanął więc noga przy nodze przy drzwiach.
 — Cóż to takiego? — burknął nadleśniczy.
 — Dzień dobry, panie kapitanie.
 — Dzień dobry, niech to czart porwie!
 — Co? Złodziejów drzewa?
 — Złodziejów! Głupcze! Ja myślę o tabelach.
 — Prawda, gorsze są one od złodziejów drzewa. Szczęście moje, że nie jestem nadleśniczym, nie potrzebuję się troszczyć o tabele.
 — Ha, ty i nadleśniczy! — zamruczał kapitan z gniewu. — Robiłbyś pewnie same głupstwa i bez tych tabeli.
 — Głupstwa? Niech Bóg mię skarze, jeżeli kiedyś pomyślałem o czymś podobnym.
 — Co? Może nie? Nie popełniłeś wczoraj żadnego głupstwa?
 — Jakie?
 — Tam w jeziorze!
 — Ach, że chciałem Roberta nauczyć pływania?
 — Tak, pięcioletni chłopiec ma pływać! A jeśli się utopi?
 — Ależ on chciał się koniecznie nauczyć!
 — I ty mu pokazałeś?
 — Tak.
 — Więc umiesz pływać?
 — Nie.
 — Łotrze, chcesz uczyć pływania, a sam nie umiesz? To przecież jest największym głupstwem, jakie wymyśleć można, do kroćset djabłów! Po--