Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/12

—   330   —

wiadam ci, że jeżeli jeden z was się utopi, a dowiem się, że to malcowi się przytrafiło, to możesz duszę polecić Bogu, jeśli ty się utopisz, nie mam nic przeciwko temu. Po co przyszedłeś?
 — Jakiś pan czeka na dole i chce się rozmówić z panem kapitanem.
 — Któż to taki?
 — Nazwisko swoje chce tylko panu powiedzieć.
 — Głupstwo! ma on porządny surdut na sobie?
 — Ma. I okulary także.
 — To u mnie nic nie znaczy. Dziś ladajaki półgłówek nosi okulary. Czuć od niego wódkę?
 — Hm! nie wąchałem jeszcze.
 — Co, nie? Na przyszły raz masz go obwąchiwać! zrozumiałeś? Teraz przyślij go na górę.
 — W tej chwili, panie kapitanie.
 Ludwik odszedł, szczęśliwy, że skończyła się Już lekcja i wnet wszedł nieznajomy do pokoju.
 Był to wysoki, chudy człowiek z niebieskimi okularami na haczykowato zagiętym nosie. Wszedł jakby był u siebie w domu i zapytał z pewną poufałością w głosie:
 — Czy pan jest nadleśniczy Rudowski?
 Teraz dopiero znalazł kapitan kogoś, na którego mógł wylać cały swój gniew. Wstał, otworzył drzwi i wskazał ręką na korytarz.
 — Cofnij się no pan trochę! — zagrzmiał.
 — Dlaczego?
 — Dlaczego? to bardzo jasne, bo ja tak chcę!
 — Ale ja nie widzę przecież —