Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/13

—   331   —

 — Za drzwi!! — przerwał mu kapitan i to głosem, pod którego wrażeniem zadrżał przybysz.
 — Dobrze więc, jeśli pan sobie tego życzy, mogę to uczynić.
 To mówiąc, wyszedł.
 — Teraz proszę wejść jeszcze raz i ukłonić się, co robi każdy porządny człowiek, jeśli przyjdzie nawet do najbiedniejszego wyrobnika!
 Nieznajomy otworzył szeroko usta z podziwu, zdjął okulary, wyczyścił je, wsadził je napowrót i wpatrzył się ze zdumieniem w kapitana.
 — Ależ, panie nadleśniczy, jakim prawem! uczy mię pan czegoś, co —
 — Próżna gadanina! — przerwał mu kapitan, — Jakim prawem wchodzi pan do mnie, nie pozdrowiwszy mnie nawet?
 — Bo mam prawo do tego.
 — Prawo! Do pioruna!
 Wtem nieznajomy wysunął się naprzód i rzekł, przybierając postawę arcyważną:
 — Ja mogę wejść wszędzie, gdzie mi się podoba.
 — A! Któż pan jest?
 — Jestem pruskim komisarzem policyjnym. Zrozumiał pan?
 — Tak? No i cóż z tego? Nawet gdyby pan był królewskim kucharzem pierogów, musiałbyś mię pozdrowić. Zrozumiałeś?
 Wysunął go jeszcze dalej za próg i zamknął drzwi za nim. Nie upłynęła minuta, a już znowu zapukano do drzwi.
 — Wejść! — krzyknął kapitan.