Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/14

—   332   —

 Nieznajomy otworzy! i wszedł. Szyderczo zaciśnięte usta jego wskazywały, że upokorzenie było tylko pozorne i krótkotrwałe.
 — Panie nadleśniczy — rzekł — mam powody do ustępowania panu. Dzień dobry panu!
 — Dzień dobry. Cóż dalej?
 — Czy mogę prosić o chwilę urzędowej rozmowy?
 — Nie mam wiele czasu, proszę wyrażać się krótko i węzłowato. Usiądź pan. Czego pan sobie życzy?
 — W tym domu mieszka niejaka Zorska z córką?
 — Tak.
 — W jakim charakterze?
 — Do tysiąca piorunów! Mieszkają u mnie jako lokatorzy.
 — Muszę zauważyć, że upoważniony jestem do wymagania grzeczniejszych odpowiedzi.
 — Otrzymasz je, panie komisarzu królestwa pruskiego.
 — Czy oprócz córki są tu inne dzieci?
 — Dzieci nie, lecz syn, lekarz.
 — A gdzie on jest?
 — Słuchaj no, przyjacielu, nie mam ani czasu, ani ochoty do dłuższego przesłuchania, którego cel i powód mi nie jest znany. Cóż pan chce od tego doktora Zorskiego?
 — Wysłano za nim list gończy.
 — List goń-goń-czy! — zawoła! kapitan. — Cóż pan plecie?