Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/15

—   333   —

 — Powiem panu prawdę. Ściga go policja hiszpańska.
 — Z jakiego powodu?
 — Jest winny usiłowania morderstwa, kradzieży, porwania i był członkiem bandy zbójeckiej.
 Kapitan zmierzył komisarza jakimś szczególnym spojrzeniem, potem rzekł:
 — Nic więcej? Tylko dla takich drobnostek?
 — Panie nadleśniczy, czy to są drobnostki?
 — No, nie rozumie mię pan widocznie, powiem panu moje zdanie. Ten Zorski jest najpoczciwszy z ludzi. Twierdzenie pańskie jest po prostu głupie, a głupstwami nie zwykłem się zajmować. Czy jest pan rzeczywiście królewskim komisarzem?
 — Tak.
 — Proszę pokazać legitymację.
 — Panie, jak może pan żądać ode mnie czegoś podobnego! — krzyknął nieznajomy z gniewem.
 — Bo każdy oszust może wpaść na myśl udawania komisarza policji. Idź pan sobie i nie wracaj bez legitymacji.
 — Czy pan wie, na co się pan naraża?
 — Wiem. Wyrzucę pana mianowicie za drzwi, jeśli pan dobrowolnie nie pójdzie!
 — Więc wrócę z eskortą, pana zaś zaskarżę o opór władzy. Nie potrzebuje się pan wcale uważać za jakiegoś księcia Rzeszy!
 Tu chwycił kapitan dzwonek i Ludwik wszedł.
 — Ludwiku!
 — Jestem, panie kapitanie!
 — Wyprowadzić tego łotra, a jeśli nie będzie