Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/17

—   335   —

 Twarz chłopczyka przybrała gniewny wyraz i rzekł:
 — Przyniosę zaraz moją strzelbę i przedziurawię mu nią skórę, że będzie miał dosyć. Kto pana kapitana obraża, tego zastrzelę bez litości.
 Strzelec zaśmiał się z wielkiego zadowolenia. Lubiał, gdy mały jego ulubieniec był odważny.
 — Stój — rzekł, zobaczywszy, że Robert rzeczywiście chciał iść po strzelbę. — Do ludzi nie wolno tak od razu strzelać, ale mam zwierzynę, którą mógłbyś upolować.
 — Jaką?
 — Lisa.
 — Lisa? — zawołał malec, a oczy jego zajaśniały radością. — Gdzie ten łotr się ukrywa?
 — Tam w Dąbrowach. Wyszukałem go — wczoraj i wyruszę później z jamnikami na polowanie.
 — Mogę z tobą pójść?
 — Rozumie się, jeżeli mama pozwoli.
 — Zapytam się zaraz.
 Pobiegł z największym pośpiechem do ogrodu. Tam matka jego karmiła właśnie drób. Była to brunetka, bardzo sympatyczna, a wśród kur i gołębi przedstawiała miły widok. Malec wskoczył w sam środek ptactwa, tak, że rozleciało się na wszystkie strony, i krzyknął wesoło:
 — Mamciu, mamo, mam go zastrzelić?
 — Kogo, mały lamparcie? — zapytała, śmiejąc się.
 — Lisa, który nam dusi kury.
 — Gdzie on jest?
 — W Dąbrowach. Ludwik wyśledził go i pój--