Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/21

—   339   —

jeszcze. Lecz jakim sposobem może pies wybiec przed lisem?
 — Bo ukąszony.
 — Stul gębę, żółtodzióbie — burknął Ludwik, zły sam na siebie.
 — Malcze! — zawołał Robert. — Oho! Zobacz pierwej co tam leży pod tym krzakiem na prawo.
 Obecni spojrzeli.
 — To lis! Naprawdę lis! — krzyknął Ludwik, Był to lis rzeczywiście, a jamniki stały przy; nim i szarpały jego futro.
 — No, jestem jeszcze żółtodzióbem? — zapytał chłopiec.
 — Ty? Może chcesz twierdzić, żeś go zastrzelił?
 — A kto?
 — Nie wierzę temu! To Ignacy lub Franciszek był tutaj.
 Zamiast odpowiedzi chłopiec odrzucił dumnie głowę w tył i wyciągnął nabój, by naładować lufę już wystrzeloną.
 — Nie, to nie ja strzeliłem — rzekł Franciszek.
 — Ja również nie — oświadczył Ignacy.
 — Do pioruna, więc jest to robota tego syna djabelskiego?! — krzyknął Ludwik. — Ależ łotrze, skąd ci wpadło na myśl celować w tamtą stronę?
 — Bo usłyszałem, że lis biegł w tym kierunku i chciałem wam zostawić psi strzał.
 Twarz Strzelca zarumieniła się od wstydu. Zbłaźnił się istotnie, a oprócz tego zastrzelił psa dobrego i już nie raz wypróbowanego.