Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/24

—   342   —

 — Owszem, Ludwiku. Chodź tu i pocałuj mnie, gdyż lubię ciebie. A teraz możesz mi zatknąć nagrodę!
 Po otrzymaniu nagrody, Robert wsadził kapelusz z taką miną, jakby był cesarzem.
 — A teraz żądam jeszcze czegoś.
 — Cóż takiego?
 — Lis jest mój, sam go zaniosę do domu.
 — Oho! jesteś za mały i za słaby do tego!
 — Ja! Cóż ty sobie myślisz. Nie pozwalam nikomu innemu nieść go. Zrozumieliście!
 By dowieść, że nie jest za słaby, podniósł lisa za tylne nogi i trzymał go w powietrzu.
 — Dobrze, spróbujemy! — rzekł Ludwik. Zasłużyłeś i na ten zaszczyt, jeśli ci będzie za ciężko,, pomożemy ci.
 — Nic z tego! — sprzeciwił się chłopiec. Wrócę sam do domu.
 — To niemożliwe, mój chłopcze. Za daleko dla ciebie!
 — Sądzisz może, że nie znam drogi?
 — Znasz ją dobrze, mój mały. Lecz lis jest ciężki, nie zaniesiesz go aż do domu.
 — Więc odpocznę od czasu do czasu.
 — Hm — mruknął Ludwik, który wiedział bardzo dobrze, z jakiego powodu chłopczyna sam chciał iść. Chciał widocznie oddać się bez przeszkody swym myślom i zastanowić się nad triumfem dziś odniesionym.
 — Hm, żądanie twoje nie jest bez słuszności. No więc spróbujemy. Nie mam nic przeciwko temu, jeśli sam pójdziesz; my idziemy tymczasem