Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/26

—   344   —

zastrzelił lisa, mniemał więc, że przynajmniej jest tyle wart co Ludwik.
 Nieznajomy spojrzał naprzód ze zdziwieniem na chłopca, potem zaś zaśmiał się życzliwie i rzekł:
 — Przestraszyłeś mnie! Brzmi to tak, jakbym miał samego pana nadleśniczego przed sobą.
 Chłopiec ułożył sobie wygodniej lisa na barkach, przybrał wyzywającą postawę i rzekł:
 — Nie brakuje też wiele do tego!
 — Oho!
 — Tak, to tak samo, jakby sam pan nadleśniczy cię pytał. Czego chcesz tutaj?
 Uśmiech obcego wyrażał raczej podziw, niż życzliwość. Odpowiedział:
 — Chcę iść do Zalesia. Czy daleko jeszcze stąd?
 — Nie, leży ono tam, za dębami. Zaprowadzę cię, jeśli chcesz.
 — Pięknie. Czy mogę ci za to nieść lisa?
 — Nie! O tym nie ma mowy — rzekł Robert, wstrząsając głową energicznie.
 — Ależ on ciężki!
 — Nie dla mnie.
 — Tak, widzę, że jesteś silny. Ile masz lat teraz — Osiem zapewne.
 — Pięć.
 — Pięć? zawołał nieznajomy, patrząc ze zdziwieniem na rozwiniętą postać chłopca. Ależ to niemożliwie!
 — Myślisz może, że skłamałem? — zapytał Robert ostro.
 — Nie, lecz ty masz strzelbę przy sobie.