Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/27

—   345   —

 — To się rozumie — odrzekł chłopiec dumnie i z pogardliwą miną dodał: — Chcesz ją może obejrzeć? Mam ją tu, ale uważaj, bo jest nabita.
 Nieznajomy wziął strzelbę do ręki i rzekł zdziwiony:
 — A! toż to prawdziwa strzelba, sporządzona umyślnie dla ciebie!
 — Tak. Sądziłeś może, że to jest zabawka dla dzieci?
 — Tak.
 — Ależ głupiec z ciebie! Taką strzelbą nie można przecież zabić lisa.
 — Przecież nie chcesz przez to powiedzieć, że ty zastrzeliłeś lisa!
 — Tak, właśnie to chciałem powiedzieć.
 — Ty? ty? — zapytał teraz obcy, zdziwiony niezmiernie.
 — Pewnie! Nie będę się przecież wlec z lisem, którego sam nie zastrzeliłem!
 — Ależ to prawdziwy mały bohater z ciebie!
 Chłopiec skinął głową przyjaźnie; słowo to podobało mu się; obcy zjednał sobie przez nie jego serce, zapytał więc z miną protektora.
 — Chcesz długo zostać w Zalesiu?
 — Tak.
 — Dobrze, będziesz mi raz towarzyszyć. Pokażę ci, jak się poluje na lisa.
 — Dziękuję ci, mały człowieku — rzekł obcy. Proszę cię, nie zapomnij o tym. Ja ci za to pokażę, jak się poluje na niedźwiedzie, lwy, tygrysy i słonie.
 Tu chłopiec stanął zdziwiony i zapytał: