Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 12.djvu/7

—   325   —

 — Skręcić śrubę, tutaj!
 — Dobrze, dobrze! — odpowiedział Mynheer.
 — Co za okręt? — pytano.
 — „Jefrouw Mietje“ z Amsterdamu.
 — Co za kapitan? — Kapitan Dangerlahn.
 — Skąd i dokąd?
 — Od Moluków do domu.
 Dotychczas odpowiadał Holender bez wahania, jakby obcy okręt uważał za wojenny. Teraz począł sam pytać:
 — A co za okręt tam?
 — Czarny. Poddajcie się.
 — Pójdźcie tu tylko, gapie!
 — Hurra! — odpowiedzieli Holendrzy na odważne słowa swego kapitana.
 Ostry strzał był odpowiedzią korsarza, ale, ponieważ właśnie wiatr pochylił mu bok okrętu, poszedł w powietrze.
 Głośne śmiechy dały się słyszeć na „Jefrouw Mietje“.
 — Do boku okręt! haki w pogotowiu! — zabrzmiała komenda na czarnym statku.
 — Wyrzucić siatki, do mnie, chłopcy! — rozkazał Mynheer Dangerlahn.
 W chwili, gdy oba statki były może oddalone o długość okrętu, dał korsarz drugą salwę. „Jefrouw“ zadrżał od dołu do góry, poleciało kilka trzasek, ale z masztu i żaglów nic nie zostało uszkodzone.
 — Hurra! zarzucić haki! — zaryczał głos na Czarnym.