Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/19

—   365   —

gdy go minęli, obrócił się z szyderczym uśmiechem na twarzy i pośpieszył w tę stronę, gdzie były budynki urzędowe i sądowe. Oni zaś jechali dalej, nie troszcząc się wcale o niego i przybyli w krótkim czasie do Zalesia.
 Wieczorem zasiedli wszyscy przy wspólnym stole, by dokładniej jeszcze wysłuchać hiszpańskich awantur Zorskiego. Tylko Alimpo i Elwira nie byli obecni, gdyż siedzieli w przedpokoju hrabianki, a przy nich uwijał się mały Robert, który szczególnie sobie upodobał dwoje małych, pociesznych ludzi. Uczył się już od dłuższego czasu francuskiego i angielskiego, cieszyło go więc niewymownie, że mógł porozumieć się z Alimpem i z jego żoną.
 Nazajutrz kapitan zjawił się pierwszy na podwórzu zamkowym. Spotkał właśnie Ludwika, zajętego karmieniem psów i przystąpił do niego.
 — Jeden, dwa, trzy, cztery, pięć, sześć, siedem — liczył — jeden brakuje.
 Ludwik stawił się w żołnierskiej pozycji.
 — Panie kapitanie, stało się, ja-ja...
 Bał się tak, że słowa utkwiły mu w gardle i dokończyć nie mógł w żaden sposób.
 — No, cóż tam takiego? — spytał Rudowski surowo.
 — Ja-bra-brakuje jeden.
 — Spostrzegłem to już, który?
 — Leśnik.
 — Gdzie on jest?
 — Zm-zm-zmarł.
 — Zmarł, czy oszalałeś?