Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/20

—   366   —

 — Tak, zmarł, panie kapitanie.
 Grube krople potu zrosiły jego czoło. Miał wrażenie, jakby go miano wbić na pal.
 — Zdechł? Kroćset piorunów! Z czego zdechł? Był przecież zdrów zupełnie!
 — Był on — miał on — —
 — Cóż on miał? Zjadł może za dużo?
 — Tak, przejadł się, panie kapitanie.
 Czoło kapitana pokryło się groźnymi zmarszczkami, gdyż sądził, że Ludwik chce go okłamać.
 — Zjadł kulę, panie kapitanie — wykrztusił wreszcie Ludwik.
 Zmarszczki znikały powoli, a nadleśniczy rzekł:
 — Głupstwa pleciesz, przecież psy kul nie jedzą!
 — Panie kapitanie, osioł ze mnie.
 — O tym wiem od dawna.
 — Tak. Wielki osioł, a nawet może i wół. Kulę tę ja mu dałem.
 — Djabeł cię rozumie! Mów wyraźniej!
 — Zastrzeliłem wczoraj, leśnika.
 — Do tysiąca kartaczów! Dlaczego? Wściekł się może?
 — Nie, lecz ja dostałem napadu wścieklizny; dlatego zastrzeliłem psa zamiast lisa.
 — Tak, stary strzelec zastrzelił psa, a mały chłopiec położył lisa.
 — A więc pan kapitan już wie o tym? Tak, to był świński strzał. Nie zasługuję na nic innego, jak na to, aby mię pan wypędził ze służby.
 — Zrobiłbym to bez wątpienia, głupcze, lecz