Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/23

—   369   —

Powiedz mu, że jakiś policjant tu jest i chce z nim pomówić. Ale prędko.
 — Wedle rozkazu pana kapitana.
 Gdy Ludwik zniknął, odezwał się komisarz surowo:
 — Panie nadleśniczy, muszę prosić, by pan nie zapominał o grzeczności względem mnie.
 — A czy zapomniałem?
 — Mówił pan o jakimś policjancie, podczas gdy ja jestem królewskim komisarzem.
 — Mościdzeju, to wszystko policjanci, począwszy od waszego ministra, skończywszy na nocnym stróżu.
 — Nazywa mię pan człowieczkiem.
 — A, to tylko zdrobniała forma w dobrym sensie. A może mam pana tytułować kobietką, hę? Nazywam tylko pana tak z tego powodu, bo nie wyglądasz tak bardzo na olbrzyma. Prawdziwy mężczyzna inaczej powinien wyglądać. Zaraz pan zobaczy, mościpanie.
 Drzwi się otworzyły i Zorski wszedł do pokoju. Uścisnął serdecznie rękę kapitana, policjanta zaś zmierzył zimnym spojrzeniem.
 — Pan kapitan mię prosił?
 — Tak, ten człowiek chce z panem mówić!
 — Któż to?
 Kapitan chciał odpowiedzieć, komisarz jednak wyprzedził go i przedstawił się prędko:
 — Jestem królewskim komisarzem policji.
 — I co pan chce ode mnie?
 — Czy pan jest doktorem Zorskim? — spytał komisarz.