Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/24

—   370   —

 — Może pan będzie łaskaw swe pytanie troszkę inaczej wystylizowane powtórzyć, panie komisarzu!
 Mówiąc to, wyprostował swoją postać i oczy utkwił w twarzy policjanta.
 — Czy mam przyjemność rozmawiać z panem doktorem Zorskim?
 — Tak.
 — Pan przyjechał z Hiszpanii?
 — Tak.
 — Mieszkał pan u hrabiego Rodriganda?
 — Tak.
 — Pan zabrał córkę hrabiego ze sobą do Polski?
 — Tak.
 — Pana broniła banda rabusiów w ucieczce, gdy miano pana schwytać?
 — Tak.
 — Pan uciekł z więzienia z Barcelony?
 — Tak.
 — Te wyznania wystarczają mi najzupełniej. Pan jest moim więźniem.
 — Z przyjemnością.
 — Co? — spytał kapitan — pozwala się kuzyn dać uwięzić?
 — Tak — uśmiechnął się zapytany.
 — Przede wszystkim muszę przeszukać pańskie rzeczy i kosztowności — zauważył komisarz.
 — Nie wiem, czy pan kapitan, jako właściciel tego domu i jako mój gospodarz na to się zgodzi.
 — Niech mię djabli porwą, jeżeli na to pozwolę! — krzyknął kapitan.