Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/28

—   374   —

kierunku zamku, chcąc złożyć wizytę kapitanowi. Na podwórzu spotkał Ludwika.
 — Dzień dobry, Ludwiku, jest pan kapitan w swoim pokoju? — zapytał.
 — Nie — odrzekł strzelec krótko i z gniewem.
 — Gdzie jest?
 — Zaaresztowany.
 — Zaaresztowany? Kto go śmiał aresztować?
 — Komisarz policji, on i doktór Zorski.
 — Co oni takiego zrobili?
 — Nic, są zupełnie niewinni.
 — A czegoś ich pozwolił zaaresztować?
 — Cóż miałem zrobić?
 — Co? uwolnić ich, a ty masz serce zajęcze!
 — Do kroćset, ty się na tym nie rozumiesz, chłopcze.
 — Kiedy przyjadą z powrotem?
 — Czy ja wiem? Byli ludzie, którzy całymi latami niewinnie siedzieli w więzieniu.
 — Słuchaj, Ludwik, gdzie oni są zamknięci?
 — U prokuratora.
 — A gdzie ten prokurator?
 — W budynku sądowym.
 — Tam, gdzie tyle krat na oknach?
 — Tak.
 — Słuchaj, Ludwik, nie mów nikomu, ja ich z więzienia wydostanę.
 — Głupota. Prokurator cię wyśmieje.
 — Niech spróbuje, biorę ze sobą moją strzelbę.
 — Nie wpuszczą cię do niego. Twoja mama i tak ci nie pozwoli.
 — Tak! Ale ja nie ścierpię tego, żeby mego