Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/30

—   376   —

wzięciu. Była właśnie zajęta w kuchni. Złapał swój zielony kapelusik i wyszedł do stajni. Tam stał jego mały konik górski, którego mu kapitan podarował. W stajni zastał służącą.
 — Słuchaj, Paulino, czy lubisz mię?
 — Naturalnie — odrzekła dziewczyna.
 — Proszę cię więc, osiodłaj mego Jaśka.
 — Dokąd chcesz pojechać?
 — Jadę z Ludwikiem.
 — A mama wie o tym?
 — Wie, ale nie ma teraz czasu.
 — Dobrze.
 Ten z gruntu poczciwy chłopak nie zawahał się skłamać i nie uważał tego za grzech. Wiedział przecież, że czyni to dla dobra sprawy.
 Służąca osiodłała mu konika i wyprowadziła na podwórze. Rewolwer schował do kieszeni, wsiadł na wierzchowca, wziął lejce do ręki i pocwałował do miasta.
 Ładny przedstawiał widok ten mały kawalerzysta i niejeden stanął na gościńcu i patrzał z podziwem na jeźdźca.
 W mieście pełno ciekawych gapiło się na niego.
 Przed sądem zatrzymał konia i zeskoczył, przywiązał lejce u bocznej bramy, sam zaś wszedł śmiało do środka.
 Na korytarzu spotkał jakiegoś mężczyznę w uniformie. Był to portier.
 — Gdzie jest prokurator? — zapytał odważnie
 — A czego ty chcesz, mały, od niego?