Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 13.djvu/9

—   355   —

 — Do diabla, to się zgadza z prawdą, tak, to prawda, wycedził powoli i z namysłem.
 — Jak to, zapytała Helena, pan wie już?
 — Nie wiem nic, zgoła nic — rzekł prędko, by naprawić popełniony błąd.
 — Ale proszę przywieść go, Pragnąłbym go bardzo poznać.
 — Matka już pewnie jest w drodze z nim, ja pobiegłam naprzód, by oznajmić panu ich przybycie. Już pukają. Czy mogę otworzyć, panie kapitanie?
 — Pewnie, pewnie.
 Otworzyła drzwi i wszedł Zorski z matką.
 Na jego widok twarz nadleśniczego przybrała wyraz najwyższego zdumienia.
 — Jakto? Ten pan jest doktorem Zorskim, synem pani Zorskiej?
 Delikatna twarz damy pokryła się lekkim rumieńcem; nastąpiłaby pewnie przerwa między pytaniem a odpowiedzią, gdyby się Zorski prędko nie wmieszał do rozmowy.
 — Jestem nim rzeczywiście, panie kapitanie. Przybyłem tu zaledwie przed dziesięcioma minutami i już przyszedłem, by podziękować panu z całego serca za dowody dobroci i życzliwości, które złożyłeś wobec mej matki i siostry.
 Nadleśniczy patrzał jeszcze ciągle ze zdumieniem na mówiącego, potrząsając głową.
 — Próżne gadanie. Właśnie ja powinienem dziękować pani Zorskiej. Stara się ona, by mnie, starego pustelnika przerobić na towarzyskiego człowieka, a za to mi pan chyba nie potrzebuje