Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/10

—   384   —

mocno wstrząśnięty widokiem hrabianki, gdy wszedł do pokoju. Klęczała na pół leżąc przy sofie i modliła się.
 Prokurator zasiadł do stołu, by spisać protokuł. Dziwny ten wypadek zajął go niezwykle i zapragnął pomóc tym nieszczęśliwym.
 Gdy skończył, przeczytał go na głos, podpisał i oddał doktorowi.
 Ten wyciągnął tymczasem mały słoik, badając poważnie jego zawartość.
 — Czy to trucizna? — spytał prokurator.
 — Tak. Zobaczy pan zaraz jak ją rozpuszczę.
 — Jestem zdania, że środek ten powinien być użyty w obecności kilku zdolnych psychiatrów.
 — Czy pan nie polega na mnie? Jestem przekonany, że sprzeciwiliby się użyciu tak silnego środka. Raczej zgodziliby się na to, by chora była do końca życia.
 — Podziwiam i cenię pański spokój i bez wahania powierzyłbym panu życie moje i mych najbliższych.
 — Proszę mi wierzyć — odrzekł Zorski drżącym głosem — że ten spokój niełatwo mi przychodzi. Używam środka, który jedynie pomóc może, którego jednak dotychczas nie wypróbowałem. Nie rozchodzi się tu tylko o wyleczenie chorej, lecz także o wygranie wielkiego procesu, o ukaranie zbrodniarzy, od udania się tej operacji zależy całe moje życie i szczęście. Nie ufam w tym wypadku sobie, o nie, tylko wiedzy i pomocy Boga.