Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/16

—   390   —

 — Na pewno nie? Nie był to okręt „Pendola“, przypomnij sobie dobrze!
 — Wiem to z pewnością, że nie wymieniła imienia.
 — Nic więcej nie powiedziała?
 Żona sternika namyśliła się chwilkę, potem odrzekła żywo:
 — Czekaj, już mi się przypomniało: miał się wmieszać do tej sprawy jakiś adwokat.
 — Jak się nazywa?
 — Nie zapamiętałam sobie imienia, było obce i ciężkie.
 — Nazywał się Gasparino Kortejo?
 — Doprawdy on to musiał być. Ale skąd się dowiedziałeś o tym wszystkim?
 — O tym ci jeszcze opowiem. Teraz powiedz mi, czy rzeczywiście nie można mówić z doktorem Zorskim?
 — Nie.
 — Więc muszę czekać, dopóki się nie pokaże.
 — To z pewnością coś bardzo ważnego.
 — Ogromnie ważne, jeżeli mię przeczucie nie myli.
 W tym czasie siedział Zorski przy łożu chorej. Oprócz niego była w pokoju tylko matka. Siedziała nad robótką. Hrabianka w dalszym ciągu spała. Leżała w łóżku jak piękny obraz marmurowy. Ani powieka nie drgnęła, ani nie słychać było oddechu.
 — Mamo! — dał się słyszeć szept pośród ciszy.
 — Synu! — zapytała również cicho.