Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/20

—   394   —

 — Do stu tysięcy bomb, granatów! — zawołał starzec przestraszony. — Hurra! Mociumdzieju! o świętości nieba! A można podskoczyć do niej? Można na nią popatrzeć?
 — Nie.
 — To naprawdę nie po ludzku! Muszę przecież coś robić z radości! Czekaj, wiem już.
 Jak strzała pobiegł na dwór. Zorski wrócił natychmiast do chorej. Róża leżała jeszcze w objęciach matki. Nie mówiły ze sobą nic, tylko płakały i całowały się.
 — Karlosie, dziękuję ci za matkę, którą mi dałeś. O, jak bardzo ją kocham. Ale, czy to prawda, że byłam chora?
 — Tak, moje serce.
 — Długo?
 — Bardzo długo.
 — I tyś mnie wyleczył, ty?
 — Tak.
 — A gdzie Alfons, Kortejo, Alimpo i moja dobra Elwira?
 — Alimpo i Elwira są tutaj. Reszty dowiesz się później. Nie wolno ci jeszcze dużo mówić. Musisz uważać na siebie.
 — Będę cię słuchać. Tylko jedno mi powiedz, gdzie jestem?
 — U naszego dobrego przyjaciela.
 — Nie w Rodrigandzie?
 — Nie, jeszcze się dzisiaj o wszystkim dowiesz.
 — A gdzie jestem? — zapytała trwożliwie. — Gdzie mój ojciec? Czy to prawda, że już umarł?