Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/21

—   395   —

 — Nie, on żyje. Teraz jednak już nie mów, Ho się znowu rozchorujesz.
 W tej chwili zadźwięczały pojedyncze trąbki myśliwskie z podwórza, potem zabrzmiał chorał na cztery głosy.
 — Co to? — pytała Róża z rozjaśnionym obliczem.
 — To jest piosenka, którą kazał zagrać nasz przyjaciel na twoją cześć. Byłem właśnie u niego i powiedziałem mu, żeś wyzdrowiała.
 — Podziękuj mu za mnie, dopóki sama z nim pomówię. Ale, mój Karlosie, mam jedną prośbę do ciebie.
 — Mów śmiało, moje życie.
 — Jestem troszkę głodna.
 — Doskonale, zaraz przyjdzie tu Elwira.
 — O, rada bym bardzo ją widzieć! Ale mamcia niech też zaraz wróci.
 Napisał parę słów na karteczce, którą matka zaniosła do kuchni. Po drodze spotkał ją nadleśniczy. Zatrzymał ją za rękę i zapytał:
 — Czy to prawda, że ona już jest zdrowa?
 — Bogu dzięki, już zdrowa.
 — Holla! Mociumdzieju, hurra! Słyszała mój chorał?
 — Słyszała.
 — I cieszyła się? To moja ulubiona pieśń. Nie miałem nic innego. A dokąd pani leci?
 — Do kuchni. Pan doktór mi coś napisał, co ma spożyć chora.
 Wziął kartkę z jej ręki i czytał.
 — Co? Czysty rosół z grysikiem! Trochę su-