Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 14.djvu/3

—   377   —

 — Mam mu coś powiedzieć — odrzekł roztropnie.
 — Idź tędy na górę, to cię zameldują.
 Robert poszedł we wskazanym kierunku i otworzył drzwi. W pokoju siedziało kilku ludzi, którzy czekali na swoją kolej, za kratkami zaś siedział woźny sądowy, który zauważył chłopca.
 — Czego ty tu chcesz?
 — Chcę się widzieć z prokuratorem.
 — Ty, chłopcze? — pytał ze zdziwieniem — a czego ty chcesz od niego?
 — Mam zlecenie.
 Woźny myślał, że rozchodzi się o jakąś sprawę familijną, więc poszedł chłopca zameldować.
 Robertowi w tej izbie wydawało się duszno i nieprzyjemnie. Odwaga zaczęła znikać, ale gdy przypomniał sobie kapitana i doktora Zorskiego, podniósł znowu głowę do góry i wyprostował się śmiało.
 Właśnie wszedł woźny.
 — Możesz iść, mały, tutaj — rzekł, wskazując mu drzwi.
 Robert wszedł do pokoju, który prokurator nazwał swoją pracownią. Siedział tam jego sekretarz. W tej chwili wszedł prokurator do pokoju i zapytał:
 — A co nowego masz mi donieść, chłopczyku?
 Wobec tego ostrego i badawczego wzroku zabrakło mu trochę odwagi, ale przypomniawszy sobie cel swej wizyty, ożywił się znowu i rzekł:
 — Czy ty jesteś prokuratorem?
 — Tak.