Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/15

—   417   —

kroć chcę rozmawiać z nauczycielem mego syna, tyle razy nie ma go w domu. Gdzie pan był?
 — Właściwie nie jestem zobowiązany zdawać rachunku przed panem ze swych prywatnych czynności. Przez grzeczność powiem tylko panu: byłem u księgarza.
 — Co pan tam robił?
 — Kazałem przysłać kilka książek dla pańskiego syna.
 Bankier zmarszczył czoło.
 — Już znowu książki! Czy wy, Polacy, nie umiecie nauczać bez książek? Na ten cel wydałem w zeszłym miesiącu trzy duros. To już jest za wiele.
 — Jeżeli pan potrafi zjeść obiad bez pokarmu, to ja będę uczył bez książek. Teraz proszę mi powiedzieć, w jakim celu zawołał mię pan do siebie?
 Bankier wysłuchał słów Zorskiego z gorzką miną i rzekł:
 — Wie pan chyba, że córeczka moja zmarła w zeszłym tygodniu?
 — Naturalnie.
 — Więc nie potrzebna jej już jest bona sennora Wirska i proszę pana bardzo, by jej to pan powiedział. Życzę sobie, by opuściła mój dom dziś, albo najpóźniej jutro.
 — Tego jej nic powiem i ona tego nie zrobi — odrzekł Zorski — nie wymówił jej pan dotąd miejsca.
 — Nie spełni więc pan mojego polecenia?
 — Nie.
 — Więc może pan również opuścić mój dom.