Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/17

—   419   —

liłem się przyjść do pani po raz pierwszy, odkąd mieszkamy w tym samym domu?
 — Jesteśmy przecież rodakami — rzekła.
 — Tak, to znaczy bardzo wiele, ale i bardzo mało.
 Wirska wskazała na krzesło, stojące daleko od sofy.
 — Czemu się pani mnie boi i każe mi usiąść tak daleko od siebie? Jesteśmy przecież jedynymi przedstawicielami narodu polskiego w Saragossie, mieszkamy pod jednym dachem, a jesteśmy dla siebie tak obcy, jakby nas nic nie łączyło.
 Wyciągnęła do niego rączkę i prosiła o przebaczenie.
 — Nie miałam wcale złego zamiaru, usiądź, proszę, bliżej.
 — Nie chcę prosić pani o jałmużnę. Nie obraziłem pani nigdy i nie sprawiłem pani zmartwienia, a mimo to unika mię pani. Mogę tylko przypuszczać, że czuje pani do mnie jakąś odrazę, ja jednak muszę pani powiedzieć kilka szczerych słów.
 — Proszę, niech pan powie — rzekła stłumionym głosem.
 Milczał przez chwilę, potem zwrócił swój wzrok w inną stronę.
 Panna Wirska była piękna. W każdym jej ruchu przebijał się uroczy wdzięk niewieści.
 — Jestem synem ubóstwa — rzekł wreszcie Zorski. — Stanowisko, które obecnie zajmuję, jest bardzo skromne, a tym, czym jestem, stałem się dzięki własnej pracy, żyjąc wśród największego