Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/20

—   422   —

pieszczotliwie jego szyję. Była w negliżu, piękne jej kształty uwydatnione były aż nadto.
 — Nareszcie przyszedłeś, mój drogi Gasparino! — rzekła, gdy wszedł do pokoju. — Musiałam dziś długo czekać na ciebie.
 — Nie mogłem przyjść wcześniej. Mam także swoje obowiązki.
 — Obowiązki? — zapytała. — Pierwszym i jedynym obowiązkiem jest czuwanie nad mym szczęściem.
 — Przecież jesteś już szczęśliwa.
 — Tylko dopóki ty jesteś ze mną, mój Gasparino. Niech cię przycisnę do serca, najdroższy.
 — Zostaw mię teraz. Mam dużo do roboty.
 — Co takiego? A, co ja widzę: ubiór maskowy.
 Otworzyła pakunek i zbadała jego zawartość.
 — A to przepyszne! Ubiór meksykański. Jaka to niespodzianka. Dziękuję ci.
 Chciała znowu mu się rzucić na szyję, lecz on odepchnął ją i rzekł:
 — Daj mi już spokój. Teraz nie mam czasu do tych pieszczot.
 — Nie masz czasu? Tak, masz słuszność. I ja muszę się śpieszyć, by być na czas gotową. I ja muszę przebrać się.
 — A sporządziłaś sobie także ubiór maskowy?
 — Tak. Przeczuwałam, że przyjdziesz do Klaryssy, by się z nią bawić; dlatego postarałam się o ubiór Greczynki.
 Skrzywił się.
 — Niestety, nie będę mógł ci towarzyszyć. Jestem zmuszony iść z księciem.