Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/23

—   425   —

interesowanie. Nikt by nie przypuszczał, że to właśnie książę, tak swobodnie się zachowywał. Zaczął sypać wesołe dowcipy.
 Nagłe stanął i spojrzał w górę na balkon.
 — Do stu djabłów! — zamruczał do Korteja — popatrz no tam, w górę.
 — Aha, widzę, o, to ładna bestyjka.
 — Co? ładna? to za mało. Toż to piękność, patrz na te rysy tak łagodne, a tak poważne. Chciałbym ją poznać koniecznie.
 — Hm! Myślę, że żartami jej nie zdobędziesz.
 — Trzeba będzie popróbować innym razem. Patrz, teraz patrzy na nas.
 Była to guwernantka. Na jej czystych, idealnych rysach poznali się nawet ci rozpustnicy. Książę przesłał jej ręką pocałunek. Zauważyła to i zapłoniła się.
 Poznała po stroju, że jest to jakiś niezwykły mężczyzna, nie dziw więc, że jej serduszko mocniej zabiło. Zdjęła kokardę ze stanika i rzuciła mu na dół. Książę schwycił ją w swe ręce, przycisnął do serca i ucałował. Panna Wirska zaczerwieniła się aż po uszy i zawstydzona uciekła.
 — Na gromy, ona musi być moja — rzekł książę. Idę na górę, a ty przechadzaj się tu przed domem.
 Udał się do domu i zapukał do drzwi. Cichy, bojaźliwy głos dał się słyszeć.
 — Proszę.
 Otworzył drzwi i wszedł do środka. Gdy go spostrzegła, chciała uciec do drugiego pokoju, on jednak chwycił ją za rękę.