Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/24

—   426   —

 — Stój, piękne dziewczę, nie uciekaj ode mnie — rzekł łagodnym głosem.
 — Mój Boże, proszę mię puścić — błagała z przestrachem — gdyby pana tu zobaczono?
 — Nic by mi nie powiedziano, dziś jest karnawał i wolność!
 — Ale nie dla mnie.
 — Dla każdej damy.
 — Ja tu jestem obca i jestem tylko guwernantką.
 Książę niezmiernie się ucieszył tymi wyznaniem, sądził bowiem, że ta dziewczyna nie oprze mu się. Przycisnął ją więc do siebie i szepnął do ucha:
 — O, ja cię kocham, dałbym cały majątek, gdybyś była moją.
 — Proszę mię puścić! — krzyczała.
 Nie zważał na to, trzymał ją mocno i całował.
 — Puść mię pan, bo zawołam o pomoc!
 — O, wołaj, mój gołąbku! Dzisiaj wolno maskom robić wszystko, co im się podoba.
 Znowu chciał ją pocałować, lecz całą siłą wy kręciła głowę i krzyknęła:
 — Panie Zorski, na pomoc, na pomoc! Książę nie miał czasu zamknąć drzwi, wołanie jej więc rozeszło się po korytarzu.
 Dały się słyszeć kroki. Książę w dalszym ciągu trzymał dziewczę w swych ramionach.
 — Co tu się dzieje? — zabrzmiał jakiś głos za nim.
 Odwrócił głowę i ujrzał Zorskiego. Jego wy-