Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 15.djvu/29

—   431   —

 — Chcesz mi powróżyć, Carbo?
 — Proszę podać swą dłoń.
 Dał jej złotą monetę i rzekł pocichu:
 — Nie tutaj, moje piękne dziecko, muszę dłużej z tobą porozmawiać.
 Oglądała ten dar z niezatajoną radością, potem spytała:
 — Dlaczego nie tu, sennor?
 — Bo cię kocham.
 — Mnie, biedną cygankę, pan kocha? Sennor, nie wierzę temu.
 — Wierz mi i powiedz, gdzie cię mogę spotkać.
 — Kiedy?
 — Dzisiaj. Przyjdę kiedy i gdzie zechcesz.
 Twarzyczka jej płonęła. Była dumna, że kocha ją taki bogaty sennor.
 Jako córka południa, postanowiła pójść za popędem serca, schwyciła więc jego rękę, jakby mu chciała wróżyć i poczęła szeptać, tak, aby otaczający jej nie słyszeli:
 — Zna pan ulicę prowadzącą do Hueska?
 — Znam.
 — Na prawo, przy rzece Garello rozbite są nasze namioty. Dalej w górę stoi pięć topól srebrnych tuż koło siebie. Tam nich pan na mnie czeka.
 — Dotrzymasz słowa, Carbo?
 Popatrzyła swymi szczerymi oczyma i odpowiedziała:
 — Ja mówię prawdę, a sennor?
 — Przysiąc ci mogę, że przyjdę na pewno.