Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 16.djvu/24

—   454   —

bycie nadzwyczaj wielkiego skarbu, składającego się z wielkich kamieni i kruszców.
 — A gdzie on ma być?
 — Daleko na północy. Miałem sposobność wyrządzić jednemu staremu choremu Indianinowi dość znaczne usługi, więc z wdzięczności przed śmiercią wtajemniczył mnie w to, lecz nie powiedział, gdzie ten skarb leży. Dał mi tylko kartę, na której położenie tego skarbu jest zaznaczone.
 — To doprawdy bardzo dziwne. A czy wie o tym także Shosh-in-liett, przywódca Apachów?
 — Nie.
 — A jest to przecież pański przyjaciel, a takiemu powierza się przecież największe tajemnice.
 Spojrzał na nią swymi poczciwymi oczyma i rzekł:
 — Są ludzie, których można na pierwszy rzut oka poznać, że nie zdradzą powierzonej im tajemnicy. Do tych osób zaliczam także panią.
 Zarumieniła się nieco i rzekła:
 — Nie myli się pan. Będę całkiem otwartą względem pana. Znam jeszcze jednego, który tengo skarbu szuka.
 — Któż to taki?
 — Nasz młody pan, hrabia Alfonso de Rodriganda.
 — Czy wie o tym skarbie?
 — My wszyscy o nim wiemy. Można znaleźć dużo złota i srebra. Indianie znają te kryjówki, ale nie chcą zdradzić tej tajemnicy białemu. My, mieszkańcy folwarku del Erina, jesteśmy bliscy