Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 16.djvu/27

—   457   —

 — Jest to najpoczciwszy czerwonoskóry, jakiego znam. Można zaufać je mu i jeszcze jednemu.
 — Komu?
 — Mnie.
 — O, panu można także swój los oddać w ręce. Pan nie jest zwyczajnym myśliwym i musi mieć pan jakieś sławne nazwisko, nadane przez traperów i Indian.
 — Tak, zgadła pani, lecz proszę mię nazywać tylko Antonio, albo Helmer.
 — Nie chce mi pan zdradzić swego przydomku?
 — Teraz nie. Jeżeli ktoś o nim wspomni, wówczas dam się poznać.
 — Właśnie przypomina mi się jedno sławne nazwisko. Matava-Se — Książę Skał.
 — Tak, to jedno z najsławniejszych. Słyszała pani już o nim?
 — Tak. A pan, czy zna pan go?
 — Nie, słyszałem o nim wiele, jest moim ziomkiem.
 — Polak?
 — Tak. Nazywa się Karol Zorski i jest z zawodu lekarzem. Długo włóczył się tu z Niedźwiedzim Sercem, a teraz powrócił do Europy.
 Jechali w ciągłym galopie. Przybyli do wąskiej rozpadliny i tu czekali na Komanchów.
 — A teraz strzelby do ręki!
 Wszyscy usłuchali rozkazu. Czekali na szpiegów, których z pewnością Komanchowie wyślą.
 Wreszcie dał się słyszeć tętent kopyt. Znowu