Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 16.djvu/30

—   460   —

ich gości do jadalni i pozostawiam panu wolny wybór: albo z nami zjeść, albo się oddalić.
 Poprowadził gości do stołu.
 Helmer jednak zwrócił się do hrabiego i spytał:
 — Czy pan jest hrabią Alfonso de Rodriganda?
 — Tak — odrzekł hrabia.
 — Ach, sennor Arbeles zapomniał nam pana przedstawić. Wyzywam pana na pojedynek. Wybieraj pan szpady, pistolety lub strzelby.
 — Co? Chcecie się bić ze mną?
 — Naturalnie. Gdyby pan mnie obraził poza tymi murami, ubiłbym pana na miejscu, ale, że stało się to w domu mego gospodarza, może pan wybrać broń.
 Hrabia nie chciał się bić. Wtedy Helmer obrzucił go takimi wyzwiskami, że Alfonso aż stał niezdolny do odpowiedzi.
 Wreszcie zwrócił się do Arbelesa i zakrzyknął:
 — Arbeles, i pan to ścierpi?!
 — Ha, jeżeli pan to ścierpi. Chodźcie, Emmo i Kario, wasze miejsce jest przy ludziach honoru.
 Wieczorem wyznaczono dla gości pokoje. Zamieszkali tuż obok siebie.
 Helmer, nieprzyzwyczajony do dusznego pokoju, wcześnie wstał z łóżka i wyszedł do ogrodu.
 Gdy znalazł się w nim, spostrzegł jakąś postać tak dziwnej powierzchowności, że mimowoli musiał przystanąć.
 Był to wysoki i silny mężczyzna, odziany w niegarbowane skóry bawole.