Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 16.djvu/5

—   435   —

 — Tak — rzekł i podał jej rękę. — Czy się mnie boisz?
 — Nie.
 — A dlaczego drży ci ręka?
 — Nie, to dlatego, że jeszcze nigdy z żadnym sennorem w nocy sama nie byłam.
 — Nie bój się, jak się kogoś kocha, nie trzeba się go bać. Czy twoi wiedzą, gdzie jesteś?
 — Nie, myślą, że śpię gdzieś na uboczu.
 — Nie będą cię szukali?
 — Nie, już śpią.
 — Chodź więc do mnie i siądź obok.
 Usiadł i wziął jej rękę, która znowu drżała.
 — Dlaczego drżysz, czy nie chcesz, żebym twą rękę trzymał w dłoni? Przecież jak się kocha, musi się całkiem ufać. Nie wiesz o tym?
 — Nie.
 — Nie kochałaś jeszcze nigdy żadnego mężczyzny z całego serca?
 — Nie.
 — Spróbuj więc, czy potrafisz mię kochać.
 — O, sennior, ja nawet nie widziałam pańskiej twarzy.
 Zdjął maskę i odwrócił twarz do księżyca.
 — No cóż, podobam ci się?
 — Tak — odrzekła szczerze.
 — Czy mogę cię teraz objąć i uścisnąć?
 Oszałamiał biedne dziecko i wkrótce całował już jej piękne usta. Nie śmiała mu się opierać
 Stał się rzeczywiście czuły, począł jej przysięgać miłość i opętał ją wkrótce zupełnie.