Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 17.djvu/14

—   472   —

mąż jakiś wyskoczył. Popędziłem za nim. Dwóch innych oczekiwało go. Zastrzeliłem ich, pomimo ciemności, i ściągnąłem skalpy. Są to słudzy hrabiego.
 — Więc on umknął, a niewinnych zastrzelono?
 — Pschaw! Kto z hrabią jedzie, nie jest niewinny.
 Apacha wyszedł z izby, lecz wrócił natychmiast i zapytał:
 — Gdzie jest mój biały brat, Grzmiąca Strzała?
 — Prawda! Gdzie jest sennor Helmer?
 — Oddalił się z Tekalto — odrzekła Emma
 — Dokąd?! — zawołał Arbeles trwożliwie.
 — Nie wolno mi tego powiedzieć.
 — Z moim bratem? Doprawdy? — dopytywała się Indianka.
 — Tak powiedział.
 Apacha potakiwał głową.
 — Niech moja siostra biała powie — rzekł — czego szukał w jej komnacie hrabia? Niedaleko stąd leżało wielu z tych białych, z siodłami, skrzyniami i worami. Było tam i parę umarłych. A moi dzielni bracia oddalili się. To wielkie niebezpieczeństwo. Niech moja siostra powie!
 — Ależ on mi zakazał.
 — Nie wiedział co się dzieje, jeżeli się oddalił.
 — O, Boże, mów! — napierał Arbeles. — Grozi mu niebezpieczeństwo.
 — A więc muszę powiedzieć, on mi to wybaczy. Poszedł z Tekalto do skarbca królewskiego.