Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 17.djvu/16

—   474   —

Bawole Czoło do pokoju Helmera.
 — Jeżeli pamiętasz o swoim słowie, to jedź ze mną — rzekł.
 — Dobrze, idziemy.
 Helmer uzbroił się, i wyszedł za Indianinem. Na dole stały w ukryciu trzy konie w pogotowiu.
 — Co to znaczy? — zapytał Polak zdziwiony, wskazując na trzeciego konia.
 — Powiedziałem, że nie jesteś biedny. Nie chciałeś spustoszyć skarbca królewskiego, dlatego możesz sobie z niego zabrać tyle, ile w stanie jest unieść jeden koń. Szkoda czasu, i wsiadaj!
 Indianin wsiadł na swego rumaka, wziął drugiego za lejce i ruszył. Helmerowi nie pozostało nic innego, jak podążyć za nim.
 Była ciemna noc, ale Indianin znał drogę dokładnie, a na pół dzikie konie meksykańskie widzą w nocy jak krety. Polak mógł zaufać Bawolemu Czołu.
 Przez całą drogę Bawole Czoło nie mówił ani słowa. Godziny mijały w milczeniu. Wreszcie ukazała się przed nimi góra w kształcie wołu. Kiedy się do niej dostali, Indianin zsiadł z konia.
 Helmer poszedł za jego przykładem i usiadł obok Indianina na skale.
 — Tu poczekamy, aż zaświta — rzekł Indianin. — Jaskinia jest blisko, o, tam, gdzie woda wypływa z pod góry. Wchodzi się w potok, zgina się, lezie do otworu i już się jest w jaskini, której wielkości nie zna nikt, oprócz Bawolego Czoła i Karii.
 — Czy Karia umie milczeć?
 — Tak, napewno.