Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 17.djvu/7

—   465   —

 Emma właśnie przechadzała się tędy w tym samym celu.
 Poszli razem nad brzeg jeziora.
 Wódz Misteków Tekalto leżał w ogrodzie, Miał przeczucie, że zobaczy tu siostrę swoją z hrabią i podsłyszy ich rozmowę.
 Przypadkiem podsłyszał rozmowę między Emmą a Helmerem. Mówili o skarbie. Oglądali właśnie mapę, jaką Helmer otrzymał od pewnego myśliwego.
 — Będę szukał skarbu — rzekł — a gdy go znajdę, poszukam ich prawych właścicieli. Posiadam już przecież jeden skarb, a tym skarbem jesteś ty.
 Nad brzegiem jeziora wyznali sobie miłość.
 Na drugim brzegu siedział kapitan ze swoimi ludźmi i niecierpliwie czekał na hrabiego Alfonsa. Byli oni na jego usługach i słono brali od niego za płacone za każdą przysługę.
 Właśnie hrabia nadjechał. Mieli zawieźć mu do Hiszpanii pewien pakunek. Nie powiedział co się w nim znajduje, lecz przyrzekł im dużo zapłacić, gdy będą go pilnować.
 Gdy hrabia odjechał, nastąpiła ożywiona wymiana zdań i myśli.
 — Cóż to może być za paczka? — pytał jeden.
 — Może mięso ludzkie?
 — A może złoto, albo jakiś skarb królów azteckich?
 Kapitan uspokoił ich i powiedział, że później dowiedzą się na pewno, co mieścić będzie ta tajemnicza paczka.