Strona:Tajemnica zamku Rodriganda. Nr 18.djvu/27

—   513   —

swoich, ale nadaremnie. Pośpieszył tam, gdzie wrzała najgorętsza walka. Zbliżył się palisady i przeskoczył ją.
 Wtem nadbiegł Apacha.
 — Czarny Jeleń! — zawołał.
 Poznał wodza Komanchów, rzucił się za nim z nożem w ręku. I, o dziwo, Czarny Jeleń zwrócił się ku ucieczce...
 — Czarny Jeleniu, poczekaj! Dowódca Apachów, Niedźwiedzie Serce, czyha na twe życie! Uciekasz przed nim?
 Kiedy Komancha usłyszał to imię, stanął.
 — Tyś Niedźwiedzie Serce, więc zbliż się! — zawołał.
 — Dam twoje wnętrzności sępom na pożarcie!
 Obaj dowódcy natarli na siebie. Wzięli tylko tomahawki do rąk. Niedźwiedzie Serce był silniejszy od Komanchy. Wtem przyskoczyła jakaś postać z rusznicą. Był to Alfonso.
 Hrabia był przezorny i nie przeskoczył palisady. Nie miał bowiem najmniejszej ochoty narażać swego życia. Chował się za palisadami i oczekiwał wyniku napadu. Takiego obrotu sprawy nie spodziewał się, jednak usłyszawszy głos Apachy, mruknął:
 — Aha, teraz chyba pora zemścić się.
 Widział, jak Niedźwiedzie Serce biegł za Komanchą. Pobiegł więc w tę stronę. Kiedy tamci walczyli ze sobą, przyskoczył i uderzył kolbą swej rusznicy Apachę w głowę, z taką siłą, że ten upadł.
 Komancha wyciągnął swój nóż, by ogłuszone-